meyilli

içimde tahammüden intihara meyilli bir boşluk var. nereye elini uzatsan sapla samanın, toz duman karıştığı bir boşluk. içinizdeki tüm değerler alt üst. ne gitmek kıymetli ne de dönüp gelmek. imkanlar dahilinde ölmeye meyletmek. içindeki o boşluğu dolduramamak ve o boşluk dolmadığı sürece kendini tüketmek.
yalnızlık fiili bir durumla değil sanrılarla gerçekleşmekte. inançlarla falan alakalı değildir aslında bu, insanlara yitirilen güven gelir en başta. hep yolda yarım bırakılmanın getirdiği yorgunluk. kahrolmanın baş rol oynadığı bir film. sahnesini kurmuş ömrünüze nasıl tükendiğinizin resmini çizmekte.
bir isim veremeden içinizdeki imlasız, artık unutulmuş olan dile. bir şeyi çok istemek ulaşmayı sağlamıyor hepsi bu aslında. ulaşamadıkça kendinizden verdiğiniz fazla geliyor ve ruh haliniz her gün biraz daha yaklaşıyor intiharın aksak karanlığına.

ben hep aksine bir yol tutturup, aksine bir yoldan gittim. yol yoksa patika, o da yoksa keçi yolu hep bir yol daha var işte. her sabah güneş doğacak mutlak, ben olmasamda.

intahara meyilli bir ruh hali karamsarlığına kurban etmektir bir avuç bulutu.

yaşamayan bilmez bunu, anlamaz da. hayatınızın her noktasında değerli olan sadece anılarınız kalmıştır, onlar da çok uzaktır. aslında insanın istediği intihar falan değildir hani ya. sadece o sıkıntıları gömmek ve bırakmak tarihin karanık bir noktasına, bir daha dönüp bakmamak yüzüne bile. ölsem ve unutsam her şeyi. unutmak gerçeği bir o an gerçek çünkü. sadece o andan sonra gerçek.