Çare, çözüm yada benzeri bir şey değil. Sadece çaresizlik. İnsanın elinden bir şey gelmediği an çekildiği son savunma mevzisi. Gerisi, belki de gerisi sadece biz. Maskelerimizden, rollerimizden, etiketlerimizden arınmış sadece biz. O mevzi ele geçerse teslim olmuşuzdur zaten ve işgalci her kim, her ne ise elini kolunu sallayarak girer ve etkiler bizi biz yapan herşeyi. Sadece yoğurt yeterdi rakının yanında, artık birde meyva olmadan gitmiyor zıkkım deme sebebidir belkide.
Çaresizliğimden yine de bulutları parça tesirli bir gökyüzünün saplanıp kalması gözlerime. Bir şehir hep mi ıslaktır bakınca pencereden? Yaz, sonbahar, kış, ilkbahar. hep mi balkanlardan gelen soğuk ve yağışlı havanın etkisi altındayız saçma kırılganlığı ile ruhlarımızın? Maskem çok gülen bir palyaço, gözlerinin kenarında bir gölün silüetini taşıması hatadır. Tek neden var belkide; bir göktaşı buldu yeryüzündeki hedefini.
uçurumdan düşerken en güzel ben süpermen taklidi yaptım aslında.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder